Het vertrek naar Nieuw zeeland

Auckland 2017

Uitzicht op de sterren
Echt ontspannen ben ik nog niet. Mijn eerste vlucht heeft al vertraging, en in Londen moet ik met een bus naar de andere kant van het vliegveld. Er staat een enorme rij voor de bagage. Vliegvelden zijn niet mijn favoriete plek; de winkels zijn te duur en het voelt er niet echt huiselijk aan. Tijdens mijn tweede vlucht naar Maleisië heb ik gelukkig mooi uitzicht op de sterren. Ik zit bij het raam, maar dat heeft ook een nadeel: telkens als ik moet plassen, moet ik langs twee slapende mensen. Het vliegen zelf valt me echter altijd mee. Het is een lange rit, en ik doe mijn best om wat te slapen; de rest van de tijd kijk ik films.

Als ik in Nieuw-Zeeland aankom, ben ik benieuwd hoe het bij de douane zal gaan. Tot mijn verrassing ben ik er zo doorheen dat mijn visum niet eens wordt gecontroleerd. Ik koop meteen een simkaart van Vodafone, maar achteraf zou ik Spark aanraden, omdat zij overal wifi-hotspots hebben. Zo kan ik iedereen laten weten dat alles goed is en altijd de weg vinden. Het besef dat ik nu in Nieuw-Zeeland ben, komt nog niet echt bij me binnen. Wanneer mijn bagage op de band verschijnt, ben ik opgelucht, hoewel het slotje ontbreekt. Gelukkig kom ik zonder problemen door de controle heen. Snel ga ik op weg naar het hostel!

Een camper kopen in nieuw Zeeland

Na een dagje bijkomen van mijn jetlag, begin ik aan mijn zoektocht naar een busje. Ik bezoek een aantal bedrijven die busjes verkopen, die zich duidelijk op toeristen richten. Het valt me op dat er veel anderen zijn die ook op zoek zijn. De busjes worden vaak volledig gestript en voorzien van een eenvoudig bed. Al snel merk ik dat mijn budget van 5000 dollar niet toereikend is. Voor een 'self-contained' busje moet ik eerder denken aan 7000 dollar, iets wat tegenvalt. De verhalen van Nederlanders op internet waren namelijk een stuk gunstiger, maar dateren vaak van vijf jaar geleden.

Ik loop ook langs enkele hostels en zie veel auto's voorbij komen, maar weinig busjes. (Het voordeel van een self-contained busje is dat je gratis kunt overnachten.) Ik koop wat papier en maak een illustratie van een busje met de tekst 'Looking for a self-contained van'. Dit plak ik als een soort liftersbordje met ducttape op mijn rugzak, zodat ook mensen die ik niet spreek weten dat ik zoek. Helaas blijkt dat veel Franse en Duitse stelletjes ook op zoek zijn.

Zondag bezoek ik de car market. Het regent de hele dag, wat de sfeer niet ten goede komt. Er staat een rij busjes, vooral van handelaren, voor prijzen tussen de 6000 en 7000 dollar. Hoewel ik wat kan afdingen, willen de meeste handelaren dat ik vooraf 500 dollar betaal om het busje later op te halen. Ze benadrukken hun eerlijkheid en betrouwbaarheid, maar na eerdere ervaringen doe ik dat zeker niet meer. Teleurgesteld en met een ongemakkelijk gevoel verlaat ik het terrein.

Twijfelend of het me gaat lukken, boek ik nog een week in het hostel. Waarschijnlijk komt het neer op de volgende car market. Ik begin te overwegen of ik misschien mijn verwachtingen moet bijstellen en een goedkope auto moet overwegen, of dat ik mensen te veel wantrouw. Ik mis mijn thuis enorm. Online zet ik mijn zoektocht voort en word lid van allerlei Facebookgroepen voor backpackers. Er zijn wel wat opties, hoewel sommige busjes veel te duur zijn. Eén busje op 'Trade Me' (de Nieuw-Zeelandse marktplaats) trekt mijn aandacht. Ik stuur de eigenaar een bericht en mag op donderdag komen kijken, hoewel de afspraak eerst voor zaterdag stond. Die dag heb ik ineens twee bezichtigingen.

Het busje van Trade Me wordt het uiteindelijk. Het is een oudje van 35 jaar, maar volledig self-contained. De eigenaar heeft het busje niet intensief gebruikt en weet weinig over de werking van de huishoudaccu, maar komt betrouwbaar over. Voor zekerheid laat ik een 'pre-purchase vehicle check' uitvoeren, want ik heb er weinig verstand van. Aangezien er dat weekend meer mensen het busje willen bezichtigen, regel ik het zo snel mogelijk. Na een ochtend bellen, heb ik iemand die zaterdag kan komen inspecteren. Bij aankomst is hij net begonnen en voert tests uit die ik zelf niet kon doen. Hij spreekt een beetje Nederlands, wat de inspectie gezellig maakt. Tijdens de proefrit heeft hij lol om het ontbreken van stuurbekrachtiging. Op wat roest en gaten na is het busje in goede staat gezien de leeftijd. Ik besluit het risico te nemen en koop het busje, mits er een nieuwe WOF (warrant of fitness) op komt. De eigenaar regelt dit voor me, wat betekent dat ik nog een paar dagen in Auckland moet blijven.

Sinds ik weet dat ik een busje heb, voel ik me een stuk meer ontspannen. Ook heb ik leuke huisgenoten gekregen die heerlijke ontbijtjes maken. Ik bezoek wat musea en hoor van iedereen hun eerste ervaringen hier.

DOOR DE GOLVEN

Het opstarten van Oldy blijft iedere ochtend een uitdaging. Ik trek hard aan de pook en geef stevig gas in de vrijstand. Na vijf minuten van pruttelen komt ze gelukkig altijd weer vrolijk op gang. Vandaag rijd ik richting Muriwai Beach, een toeristische trekpleister met een ruig zwart zandstrand. Na een heerlijke wandeling langs de kust en het bewonderen van de golven, probeer ik terug te rijden. Maar Oldy weigert dienst! Op dat moment ben ik zo ontzettend blij dat ik lid ben van de AA (de wegenwacht). Ik vermoed zelf dat er iets mis is met de accu, maar helemaal leeg kan die toch niet zijn?

Gelukkig verschijnt de hulp na ongeveer een uur. De oorzaak blijkt gelukkig maar een los draadje naar de accu te zijn, snel opgelost. Terwijl ik stond te wachten, kwam ik op het idee om spontaan een surflesson te nemen bij de surfschool naast me. Hoewel ik geen foto's heb om het vast te leggen (de nadelen van alleen reizen), sta ik toch een paar keer rechtop op de plank. Het voelt als een kleine overwinning, en ik hoop dat ik onderweg vaker de kans krijg om de golven te trotseren.

WANDELEN LANGS HET ZWARTE ZAND
De volgende dag besluit ik om een populaire wandelroute langs het strand van Muriwai nog eens te verkennen. Dit keer is er veel meer wind, en het fijne zwarte zand stuift overal. Het landschap blijft indrukwekkend, zelfs al is het een geliefde plek onder toeristen. Wat een contrast met de stranden in Nederland: er zijn hier geen rijen met winkeltjes, en het enige patatkraampje sluit al om drie uur in de middag.

Bovenaan de route ligt een broedplaats voor vogels, en het is een prachtig gezicht om de kolonies te observeren. 's Avonds loop ik dezelfde route nog eens om de zonsondergang boven de zee mee te maken. De wind geselt me nog steeds, maar het licht verandert op zo'n magische manier dat het net schilderijen van Turner lijken. De zee slaat met vloed tegen de rotsen, en de kleuren zijn adembenemend.

Een van mijn campinggenoten krijgt tijdens onze wandeling vogelpoep recht in zijn gezicht. Ik lach hard, totdat ik besef dat ik zelf ook helemaal onder zit! Het zijn de kleine ongemakken die het avontuur juist zo memorabel maken.

VOORBIJ AUCKLAND, NAAR COROMANDEL

Vandaag verlaat ik Auckland eindelijk en begin ik aan mijn rit door de schilderachtige Hunua Ranges Regional Park. De weg kronkelt traag langs de kustlijn, en ik geniet van het uitzicht, ook al ervaar ik de verlaten stranden stiekem als een tikkeltje saai. De volgende dag rijd ik verder naar Thames, waar ik een nacht doorbreng op een rustige, gratis overnachtingsplek. Hier ontmoet ik twee oudere Māori-mannen die vaak van het prachtige uitzicht komen genieten. We raken aan de praat over de politieke situatie in Nieuw-Zeeland, en tot mijn verbazing vinden we veel parallellen met Nederland. Hun sterke geloof in Moeder Aarde en hun zorgen over de dreigende bebouwing van het gebied raken me diep. Naast me staat een Amerikaans stel met een caravan, en ik mag hun kano lenen. Die avond deel ik in hun vangst en eet ik vers gevangen vis. Vanaf hier gaat mijn avontuur verder, de Coromandel in.

IN HET GROENE HART VAN COROMANDEL
's Ochtends zet ik koers naar het dichte bos van Coromandel, een regio vol glooiende heuvels en diepe dalen. Mijn plan is om de berg te beklimmen die het hart van dit gebied vormt, maar al snel kom ik weer op een onverharde weg terecht. Het blijft spannend om met Oldy op deze ruwe ondergrond te rijden, vooral wanneer ik opnieuw bij een gesloten toeristeninformatie aankom. Terwijl ik rondloop, word ik overal geconfronteerd met bordjes "Verboden Toegang." Tot mijn grote teleurstelling blijkt het pad gesloten, en ik moet mijn plan om de berg te beklimmen laten varen.

Omdat ik geen foto's kan maken onderweg, rijd ik met tegenzin terug over de hobbelige weg, vastbesloten een nieuwe wandelroute te vinden. Maar ook mijn volgende poging leidt me naar een onverharde weg, en het wandelpad blijkt weer afgesloten. Ondanks de frustratie vind ik 's avonds een prachtige gratis overnachtingsplek aan het water. Hier kan ik eindelijk ontspannen, omgeven door stilte en een adembenemend uitzicht.

WARME VOETJES
De volgende dag rijd ik door naar Cathedral Cove. De locatie voelt als een scène uit een film, met hoge rotsformaties en verborgen grotten aan het strand. Omdat ik er vroeg ben, kan ik gelukkig nog enkele foto’s maken voordat de toeristenmassa arriveert. Tegen de middag ga ik naar het beroemde Hot Water Beach. Het hete zand brandt mijn voeten, en het is een bijzondere ervaring om letterlijk warme poeltjes te graven, midden op het strand. In de namiddag vult het strand zich snel met toeristen, maar ik voel me nog steeds euforisch.

Terwijl ik een stukje langs de kust wandel, valt mijn oog op iets in het water. Eerst twijfel ik, maar dan zie ik ze echt: twee dolfijnen die sierlijk door de golven springen. Het moment voelt bijna magisch, en ik kan mijn geluk niet op. Mijn dag kan simpelweg niet meer stuk.