Van noord naar zuid
Rotorua 2017
Oldy is nu mijn thuis. Ze voelt helemaal niet klein en heeft toch een luxueuze uitstraling. Ik hoef niet meer die ene perfecte foto te maken; alles wordt rustiger en langzamer. Wandelen in de bergen blijft een bijzondere ervaring, soms zowel fysiek als mentaal behoorlijk zwaar. Maar het gaat steeds makkelijker, en ik heb het gevoel dat mijn benen sterker worden. Tijdens het wandelen heb ik veel tijd om na te denken, en de kunstenaar in mij blijft altijd sterk aanwezig. Maar is het de reis die verandert, of ben ik degene die verandert?
Iedereen vraagt hier hoe het met je gaat. Overal: in de supermarkt, in de winkels, op de camping. Het is heel gewoon hier. In het begin wist ik niet zo goed hoe ik moest reageren. Willen ze echt een eerlijk antwoord? Maar het is prima – je kunt gerust een uitgebreid gesprek voeren. Ik heb het gebruik inmiddels aardig overgenomen.
Wanneer je hier boodschappen doet, wordt je tas voor je ingepakt. Echt waar, er staan vaak twee mensen aan de kassa: iemand die scant en iemand die het tegelijkertijd inpakt. Er zijn vaak nog meer mensen die je winkelwagentje of mandje overnemen. Kun je je dat voorstellen in Nederland? In ons land ben je 16 als je in de supermarkt begint te werken, en vaak word je daarna snel ontslagen. Hier zijn de medewerkers een stuk ouder, en er is dubbel zoveel mankracht beschikbaar. Hetzelfde geldt voor de pompstations – er is altijd wel personeel aanwezig dat je helpt met tanken of je olie checkt. Hier lijkt vriendelijkheid en behulpzaamheid boven geld te staan.
Wat ik echter wel mis, is lekker brood. Hier hebben ze hele schappen vol met wat wij 'tosti brood' noemen. Het is zurig en zacht, en ik vind het zelf alleen lekker als geroosterd brood. Ze kennen hier ook geen echt stokbrood. Dat is zeker een gemis!
Zelfs de toeristische stranden hier hebben maar één klein winkeltje, en dat sluit al om 3 uur. Het lijkt wel of ze hier minder bezig zijn met commerciële ontwikkeling. De stranden worden niet volgebouwd, en het lijkt erop dat er minder nadruk ligt op consumptie. Misschien wordt er hier simpelweg minder commercieel gedacht. Het valt me op dat er minder regels zijn en dat iedereen zijn eigen troep opruimt. Dit is misschien ook logisch, aangezien er hier veel minder mensen wonen.
Oja, ook grappig is het parkeren hier. Vaak zijn er parkeerplaatsen waar je maar 1 of 2 uur mag staan. (Ik ben tot nu toe weinig betaalde parkeerplaatsen tegengekomen.) Eerst snapte ik niet goed hoe dit werkte. Had ik soms een draaischijf nodig, zoals in Nederland? Maar na wat vragen bleek dat je gewoon na 2 uur terug moet zijn. Hoe ze dit precies controleren, weet ik nog steeds niet.
En dan nog iets wat me opviel: in Nederland hebben we wel eens discussies over vrouwen en openbare toiletten. Hier zijn overal openbare wc’s. Het is meestal maar één wc, zowel voor mannen als voor vrouwen, maar ze worden altijd netjes onderhouden. En ik heb nog nooit mijn eigen wc-papier hoeven te gebruiken.
The Forgotten Highway
Een onafhankelijke western stadje
Na mijn ervaring in het vulkanische gebied reis ik verder naar de Forgotten Highway. Deze weg is beroemd omdat er vrijwel niks omheen is gebouwd. Er zijn geen tankstations, alleen maar boerderijen. Dus besluit ik om in het stadje ervoor te tanken en probeer tegelijkertijd mijn Adobe-pakket te fixen. Het is echt frustrerend omdat ik zo weinig internet heb, waardoor mijn abonnement raar doet. Ik kan niet meer photoshoppen en krijg steeds foutmeldingen. Na twee uur gechat te hebben met de Adobe-ondersteuning ben ik het wel zat en besluit ik het op te geven.
De Forgotten Highway is een bijzonder stukje route. Ik moest hard lachen toen er plots een verdwaald schaap voor Oldy liep. Het schaap ging niet opzij, maar rende vooruit. En elke keer als ik het wilde inhalen, ging het schaap naar rechts! Het had vast een grappige foto kunnen zijn. Het is hier heel groen en heuvelachtig, maar er zijn weinig plekken om mooie foto’s te maken. Ook rijd je door bossen, en ik zie veel wilde geiten langs de weg. Halverwege kom ik een gravelweg tegen en een smal tunneltje. Het tunneltje is maar aan één kant open en erg donker, maar gelukkig heb ik geen tegenligger. De weg heeft regelmatig grote keien, wat best een beetje eng is, het idee dat er eentje op je wagen valt.
Er is ook een onafhankelijk stadje langs de route. Het voelt heel western aan, en je kunt er zelfs een stempel voor je paspoort krijgen! Het was echter zondag, dus ik heb het maar gelaten. Aan het einde van de route zie ik de berg Taranaki liggen. Ik overnacht aan de voet van de berg, en het uitzicht is prachtig. Maar echt goed slapen doe ik niet. Er is veel regen en wind, en ik maak me een beetje zorgen dat Oldy omvergeblazen zal worden.
De eindeloze trappen van Mount Taranaki
Mijn avontuur op Mount Taranaki bracht gemengde gevoelens met zich mee. Ik heb twee wandelroutes geprobeerd. De eerste ging helemaal omhoog, maar helaas was het weer niet gunstig. De berg was gehuld in dichte bewolking, waardoor ik weinig uitzicht had. Twee dagen later besloot ik een andere route te proberen, eentje naar een meer. Maar ook deze keer zat het weer niet mee en bleef het bewolkt. De route bestond voornamelijk uit eindeloze trappen, wat de teleurstelling bovenaan alleen maar groter maakte. Ach, niet alles kan perfect gaan, en zo’n hike is ook goede training.
Lake Rotokare en nachten aan het strand
Na mijn pogingen bij Mount Taranaki besloot ik wat rust te nemen aan het strand. Daarna reed ik verder naar Lake Rotokare, een beschermd natuurgebied. Het voelde alsof ik een film binnenreed, want ik moest door twee Jurassic Park-achtige poorten. De overnachtingsplek aan het water was prachtig. Hier zijn veel kiwi’s (de vogels), en ik hoorde ze ’s nachts volop, maar helaas heb ik er geen gezien.
Op naar het Zuidereiland
De volgende dag reed ik verder naar een stadje waar ik eindelijk wat tijd had om te internetten. Ik gebruikte deze gelegenheid om mijn boot naar het Zuidereiland te reserveren. Daarna vond ik een camping waar ik twee dagen bleef. Het was een sociale plek waar ik veel mensen ontmoette. Zo raakte ik aan de praat met een man die op Trump had gestemd. Zijn argumenten waren niet bepaald overtuigend, maar ik wist zelf ook niet genoeg om diep in discussie te gaan. Het gesprek was desondanks leerzaam.
Een gesprek over cultuur
Ik ontmoette ook een paar lokale mannen, en het viel me op hoe vaak mijn soloreizen respect oproepen. Het lijkt een makkelijke ijsbreker in gesprekken. Een van hen vertelde over zijn dochters, die ook graag de wereld over reizen. Het bracht ons op het onderwerp: wat maakt Nieuw-Zeeland nou echt Nieuw-Zeelands? Volgens hem ging het vooral om de natuur en de ontspannen cultuur. Nederland werd natuurlijk geassocieerd met Amsterdam, wiet, en fietsen!
Wellington
Mijn bezoek aan Wellington was een mix van praktische zaken, culturele ontdekkingen en onverwachte verwondering. Hoewel ik een beetje nerveus was om in een grotere stad te rijden, ging het gelukkig zonder problemen. Ik vond een mooie plek om te overnachten aan de haven. De natuur om wellington is mooi, en je kunt zelfs dolfijnen zien aan het strand.
Op zoek naar een statief
Mijn zoektocht naar een statief begon hier, want ik had er nog steeds geen kunnen vinden. In een redelijk grote camerawinkel vond ik er eentje, maar de prijs—140 dollar—liet me even slikken. Het verbaasde me hoe duur ze hier zijn, en de medewerker legde uit dat dat door importkosten komt. Toch voelt het oneerlijk, want bij ons worden ze net zo goed geïmporteerd. Helaas bestaat er hier geen handig systeem met afhaalpunten voor online bestellingen, dus mijn zoektocht gaat door. Misschien vind ik er eentje in een kringloopwinkel!
Gratis musea en kunst
Wellington verraste me op cultureel gebied. Ik bezocht een kunstmuseum, dat volledig gratis was. Er was een indrukwekkende tentoonstelling over donkere kunst, waarin de Maori-cultuur sterk naar voren kwam. Na het kunstmuseum ging ik naar het bekende Te Papa Museum, en ook dat was gratis! De kwaliteit van de tentoonstellingen was ongelooflijk hoog.
Tentoonstellingen in Te Papa Museum
Waterdieren: Een van de permanente exposities richt zich op de oceaan. Ze hebben een gigantische octopus en andere fascinerende zeedieren tentoongesteld.
De oorlogstentoonstelling: Een tijdelijke expositie genaamd The Scare of War stal echt de show. Het is een van de mooiste oorlogstentoonstellingen die ik ooit heb gezien. Ze hebben hyperrealistische reuzensoldaten nagebouwd, compleet met haartjes en zweetdruppeltjes. Het ging over de oorlogen uit de vroege 20e eeuw, met focus op de strijd tussen Engelsen, Fransen en Turken.
Maori-cultuur: Er waren ook diepgaande tentoonstellingen over de rijke Maori-geschiedenis en tradities. De details waren indrukwekkend, en het museum wist echt een connectie te maken tussen verleden en heden.
Op naar het zuiden: Queen Charlotte Track
De reis naar het Zuidereiland begon vroeg; om 6 uur stond ik al op om de boot te halen. De overtocht was rustig, en de laatste uren waren ronduit betoverend. De helderheid van het water en de charmante kleine huisjes langs de kust gaven de eilanden een bijna droomachtige uitstraling. Aangekomen in Picton kocht ik een kaart en besloot ik een deel van de beroemde Queen Charlotte Track te verkennen.
De wandeling
Ik liep naar een uitzichtpunt, waar ik een panoramisch zicht had op de eilandjes die ik vanaf de boot had gezien. Het weer werkte perfect mee: de lucht was helderblauw, en het zonlicht glinsterde op het water. Later die middag durfde ik een duik te nemen in het heldere water, ondanks de kwallen die ik zag. Gelukkig verzekerden anderen me dat ze ongevaarlijk waren, dus sprong ik erin. Het was verfrissend en onvergetelijk.
Glowwormen en sterrenhemel
’s Avonds maakte ik een korte boswandeling en zag ik voor het eerst glowwormen. De kleine, blauwe lichtjes leken bijna magisch. Van dichtbij zijn het eigenlijk witte wormpjes, maar hun licht maakt het bos sprookjesachtig. De nacht was helder, en de sterrenhemel hier blijft me verbazen. Binnenkort probeer ik hier een foto van te maken, want zoiets zie je niet elke dag.
De volgende dag
De dag erna reed ik naar het noorden om nog een track te lopen. Helaas was het weer bewolkt, waardoor het uitzicht minder indrukwekkend was dan ik had gehoopt. Toch was de wandeling zelf de moeite waard.
Overnachten bij Nelson
Ik vond een overnachtingsplek vlakbij Nelson, aan een rivier. Hier ontmoette ik eindelijk weer wat leeftijdsgenoten. Het was fijn om met een groep samen te eten en muziek te maken. We praatten over hoe Nederland vaak gezien wordt als vooruitstrevend en openminded. Hoewel dat beeld niet helemaal strookt met de huidige politieke situatie, voelde het goed om te horen hoe positief anderen over ons land denken.
Een onverwacht cadeau
Een van de Engelse jongeren gaf me een statief cadeau! Hoewel het een klein model is, ben ik er ontzettend blij mee. Nu kan ik eindelijk foto’s maken van de prachtige sterrenhemel hier. Dat wordt mijn volgende missie!
Abel Tasman Track en verder
In Nelson informeerde ik me bij de toeristeninformatie over de Abel Tasman Track. Hoewel deze wandelroute me aanvankelijk niet zo aantrok, besloot ik een deel ervan te lopen. Ik nam een watertaxi naar halverwege de track en wandelde in ongeveer zeven uur terug naar de camping. De watertaxi was klein en schommelde flink, waardoor het lastig was scherpe foto's te maken. Onderweg zagen we regelmatig zeehondjes – een mooi gezicht! Wat me vooral verbaasde, was het helderblauwe water en de goudgele stranden. Soms stonden er kleine tentjes op het strand, en ik kon me goed voorstellen hoe bijzonder het zou zijn om daar te overnachten.
De wandeling was goed te doen, maar het was druk: veel gezinnen en andere wandelaars waren onderweg. Op een gegeven moment moest ik over een smalle, wiebelende touwbrug – iets waar ik later nog vaker mee te maken zou krijgen in Nieuw-Zeeland. Hoewel de route indrukwekkend was, vond ik het landschap minder afwisselend dan op andere tracks die ik heb gelopen.
Rustdag en de Rawhiti Cave
De volgende dag besloot ik het rustig aan te doen en las ik een boek aan het strand. Dit doe ik trouwens heel vaak. Ik ben het rustiger aan gaan doen, ik heb de tijd. Je doe ook middag dutjes en lees graag boeken. Hoewel het zeewater nog koud was, vond ik het heerlijk om even te ontspannen.
Daarna reed ik naar de Rawhiti Cave, een bestemming die ik ontdekte via een alternatieve reisgids. De klim naar de grot was steil, maar het uitzicht boven maakte alles goed. De grot was bijzonder: scherpe, puntige formaties staken omhoog alsof ze rechtstreeks uit een fantasiewereld kwamen. Wat me verraste, was hoe druk het er nog was, ondanks het gebrek aan duidelijke routeaanduidingen en het feit dat je over privéland van een boer moest rijden om er te komen.
Takaka: Kleurrijke hippiesfeer
Het nabijgelegen stadje Takaka bleek een charmante, hippie-achtige plek te zijn. Overal waren kleurrijke schilderingen en een creatieve sfeer hing in de lucht. Toch merkte ik ook de nadelen van reizen op het Zuidereiland: benzine is hier flink duurder, en ik had veel last van muggen en zandvlooien. Vooral 's nachts was de jeuk soms zo erg dat ik wakker lag en mezelf openkrabde.
Ondanks de kleine ongemakken blijf ik genieten van deze unieke reis. De schoonheid van het landschap, de bijzondere ontmoetingen en het avontuur maken alles de moeite waard. Oldy is echt mijn thuis, en de schoonheid is prachtig.
Golden Bay en Cape Farewell
Tijdens mijn tocht naar Golden Bay ontdekte ik een prachtige grot, verstopt in het landschap. Helemaal bovenaan, bij Cape Farewell, vond ik een strand dat meteen mijn favoriet werd – en dat zegt wat, gezien het aantal stranden dat ik al bezocht heb in Nieuw-Zeeland.
De route naar het strand was al bijzonder: je wandelt door een boerderij met glooiende, felgroene heuvels die doen denken aan Hobbiton. Eenmaal op het strand viel me de intens witte kleur van het zand op. Ik maakte een hike over de heuvels naar een bekende rotsformatie en genoot daarna van urenlange wandelingen over het strand. Het gebied zit vol met tunnels en grotten die je kunt verkennen, en overal zijn zeehonden te zien, wat de ervaring extra speciaal maakt.
Ik overnachtte op een camping in de buurt en stond de volgende ochtend om zes uur op voor een wandeling. Het vroege uur zorgde ervoor dat ik het strand helemaal voor mezelf had – een magisch moment dat ik niet snel zal vergeten.
Terug in Takaka (een kleurrijk, artistiek dorp) kocht ik een hutpas, waarmee ik toegang krijg tot meer bergwandelingen in Nieuw-Zeeland. De natuur hier blijft me betoveren!
Contact
Natuurkunstenaar
is een website van:
Annick Gaarthuis
Arthur koolkwartier 29
6711 VH Ede
KVK:64842517
Btw: nl002226430B75
Bij vragen kun je mailen naar info(at)annickgaarthuis.nl of
via sms (niet bellen) +31 (0)6 - 19823287
Werkdagen zijn ma t/m woe van 10:00 tot 17:00