Langzaam

Christchurch en de Weg naar Mount Cook

Weer samen reizen

Christchurch verrast me: de stad is gelukkig minder heuvelachtig dan Auckland, wat het rijden een stuk eenvoudiger maakt. Bij het vliegveld parkeer ik zonder problemen, maar moet ik vervolgens twee uur wachten omdat het vliegtuig vertraging heeft. En daar is hij eindelijk! Na een flinke knuffel rijden we meteen de stad uit, de natuur tegemoet. Mijn vriend kijkt verbaasd toe hoe makkelijk ik op mijn blote voeten Oldy bestuur. Alles is nieuw voor hem, en ik moet er weer aan wennen dat ik niet meer alles alleen beslis. Samen rijden we naar het Mount Cook-gebied, waar hij langzaam maar zeker aan Oldy (en het links rijden) begint te wennen. Het is fijn om samen te zijn; we lachen veel en kunnen alles met elkaar delen.

Problemen met Oldy
Bij Mount Cook genieten we van verse zalm, maar het weer zit niet mee. Daarom besluiten we door te rijden naar Queenstown. Onderweg begint Oldy echter vreemde geluiden te maken bij het starten: kkkrrrucchh. Ik maak me zorgen, want ik ken de normale geluiden van Oldy. Het is weekend, en bijna alle garages zijn dicht. In een Repco-winkel krijgen we gelukkig hulp. Ze kijken weliswaar niet naar het busje, maar nemen onze oude batterij in en vervangen deze door een tweedehands exemplaar. Dit blijkt een onverwachte zegen, want nu hebben we weer licht in Oldy, wat met de vroege zonsondergang erg welkom is.

Later vinden we een garage die open is. De monteur, een koppige oude man, constateert meteen wat er mis is: de startmotor ligt los. Alweer een bout die is losgeraakt! Hij biedt aan het te repareren, maar vraagt $250. Dat vind ik erg veel, en ik vraag of we nog even door kunnen rijden. Hij waarschuwt dat dit eigenlijk niet meer veilig is. Terwijl we overleggen, ontdekken we gelukkig de verloren bout. Met het gereedschap dat ik bij de Warehouse had gekocht, kunnen we het probleem zelf oplossen. Mijn vriend kruipt met zijn lange armen bij de motor, terwijl ik de startmotor omhoog houd. Het lukt ons! De monteur lijkt onder de indruk en geeft ons gratis advies mee.

Het Veranderende Queenstown
Drie maanden geleden kon je in Queenstown nog gratis overnachten, maar door de groeiende toeristenstroom en het afval dat ze achterlaten, zijn veel gratis plekken verdwenen. Het is teleurstellend om de negatieve gevolgen van toerisme zo duidelijk te zien. Daarom rijden we door naar Te Anau, waar we een boottocht maken door een bekende rivier, beroemd als filmlocatie voor Lord of the Rings. Dit keer is het zonnig, en Milford Sound is nog indrukwekkender dan ik me herinner.

Ik neem mijn vriend ook voor het eerst mee naar een hutje. Het is de hele avond stil, tot we bezoek krijgen van een Italiaan en een Nederlander. Het stel is in de regio om op herten en zwijnen te jagen. De Italiaan heeft een indrukwekkende kruisboog bij zich, die volgens hem evenveel waard is als een auto. Hij biedt aan dat ik hem probeer, maar ik heb niet genoeg kracht om de boog te spannen. Dat is wel wat anders dan mijn eigen boog thuis!

Een Helderde Nacht

De weersvoorspellingen in Nieuw-Zeeland zijn vaak onbetrouwbaar, dus besluiten we maar gewoon een helikoptervlucht te boeken. Als het slecht weer is, kunnen we altijd nog annuleren. We rijden richting Mount Cook, en onderweg nemen we de tijd om wat te vissen. Bij Mount Cook aangekomen, blijkt het eindelijk een heerlijke zonnige dag te zijn! We wandelen veel, genieten van de natuur, en komen zelfs een wilde kat tegen. De zonsondergang is adembenemend, en Mount Cook kleurt prachtig rood. S'nachts kunnen we eindelijk zien waarom dit park beroemd is voor het stargazen. Het is de donkerste plek van Nieuw-Zeeland, en inderdaad, de sterrenhemel is fenomenaal. Ik heb nog nooit zo duidelijk de melkweg kunnen zien!

Vliegen naar de Hoogste Berg
Hoewel het in de ochtend een beetje helder lijkt, komt er toch snel bewolking opzetten. We besluiten toch naar het vliegveld te gaan, hopend op opklaring. Daar kunnen ze zelf ook niet zeggen of het weer snel zal verbeteren, dus we worden verplaatst naar later die dag. Helaas blijft het bewolkt, en door de wind kunnen we niet met de helikopter, maar wel met een klein vliegtuigje. We willen graag beide ervaringen meemaken, dus we plannen een afspraak voor de volgende ochtend. We wachten die dag weer, maar helaas is het nog steeds niet goed genoeg om te vliegen.

Op dag drie klaart het eindelijk op, en we krijgen de kans om de lucht in te gaan! We worden gewogen, en het blijkt dat ik voorin mag zitten. We starten de vlucht met de helikopter, en het is een ervaring die ik nooit zal vergeten. De helikopter zweeft bijna stil in de lucht, wat een ongelooflijk gevoel is. Het uitzicht over het indrukwekkende landschap is adembenemend, en dichterbij de gletsjer zien we allerlei verschillende soorten ijs in verschillende vormen en kleuren. We landen bovenop de gletsjer en maken een korte wandeling over het ijs. Het is jammer dat we niet meer te voet naar de gletsjer kunnen, maar dit is zeker een prachtig alternatief.

Na de helikoptervlucht stappen we in het kleine vliegtuigje. Dit vliegt heel anders! We schudden en stoten over de lucht, glijdend over de gletsjer om genoeg snelheid te maken. Het verschil tussen de helikopter en het vliegtuigje is groot. Ik voel me eerlijk gezegd een beetje misselijk door de schokken, maar gelukkig word ik afgeleid door het uitzicht, dat net zo indrukwekkend is als het was in de helikopter.

Een Onverwachte Twist

Na aankomst in Wellington brengen we Oldy naar de garage voor een APK-keuring. Helaas is het slecht nieuws: Oldy komt niet door de keuring vanwege ernstige roest bij de A-stijlen. De reparatiekosten zijn hoog, en we besluiten na lang nadenken Oldy eerder te verkopen dan gepland. Hoewel het moeilijk is om afscheid te nemen, brengt de verkoop onverwachte opluchting. Met alleen een backpack en een gratis tent van een Duitser gaan we verder. Het voelt bevrijdend, maar ook uitdagend, om opnieuw te improviseren en met minder middelen te reizen.

Nieuwe Reismodus: Liften
In Wellington proberen we te liften, wat aanvankelijk stroef verloopt. Net als we willen opgeven, stopt een camper die we eerder hadden ontmoet. Met hun hulp komen we een flink stuk verder en overnachten op een camping. Het liften brengt ons dichter bij mensen; we praten uitgebreid met een Nederlands stel dat ook aan het reizen is. De volgende dag krijgen we een lift van een vriendelijk ouder echtpaar uit India, die ons meenemen naar Palmerston North. Onderweg delen ze tips over Nepal, onze volgende bestemming.

Palmerston North en Voorbereidingen voor Nepal
In Palmerston North halen we mijn vaccinaties voor Nepal. Het verloopt allemaal soepel, en het voelt goed om dit geregeld te hebben. Met nog een week in Nieuw-Zeeland besluiten we de tijd optimaal te benutten door een uniek avontuur aan te gaan: een kanotocht over de Whangarei-rivier.

Kanotocht op de Whangarei-rivier
Vanaf een afgelegen camping brengt een vrolijke Maori-chauffeur ons naar de rivier. Hij geeft ons basislessen kanovaren en legt uit hoe we het ruigere water veilig kunnen trotseren. Onze kano is beladen met twee waterdichte tonnen vol eten en onze tent. Samen peddelen we door een adembenemend landschap van oerwoud en stille wateren, waarin de bomen als een spiegel reflecteren.

De eerste dagen zijn fysiek zwaar: we roeien urenlang en sjouwen de kano en tonnen naar hoger gelegen slaapplaatsen om de stijgende rivier te vermijden. Hoewel we alleen kamperen op afgelegen plekken, voelt de rust van de natuur betoverend.

Spanning op de Laatste Dag
De laatste dag is het meest uitdagend, met ruige wateren waar velen omslaan. Voor ons zien we anderen het water in vallen. Ondanks onze twijfel besluiten we het erop te wagen. Met krachtige slagen trotseren we het woeste water, hoewel ik voorop een flinke plens water over mij heen krijg. Bij de overkant scheppen we het water uit de kano en kijken we toe hoe anderen het proberen.

Na vier dagen bereiken we moe maar voldaan de ophaalplaats, zonder om te vallen. Het was een intensieve, maar ongelooflijk mooie ervaring die nog lang zal blijven hangen.

Een Glow Worm Grot bij Nacht

Ons avontuur begon met het ophalen van Lena, een Duits meisje dat we eerder hadden ontmoet. Samen met Jullian, onze chauffeur, besloten we direct de stad uit te rijden. Onderweg pikten we nog een Duitse jongen op. In het donker kwamen we aan bij een gratis glow worm grot. Dat het zo rustig was, maakte de ervaring nog magischer. De grot zelf was weids en hoe verder je liep, hoe meer de wanden schitterden van de wormpjes. Het voelde alsof je naar een sterrenhemel keek. Lena, die ook een betaalde grot had bezocht, vond deze zelfs indrukwekkender!

Onderweg en Verzekerd
De volgende ochtend ging de reis verder naar Mangonui. Onderweg vloog er door een vrachtwagen een steentje tegen de ruit, waardoor er een putje ontstond. Gelukkig waren we volledig verzekerd. Dit gaf ons reden tot vele grapjes over alleen de banden onverzekerd terugbrengen. Die banden bleven echter heel. 😉

We maakten meerdere stops, onder andere bij watervallen. Bij één daarvan kon je erachter langs lopen. Ik besloot een duik te nemen en de kracht van de waterval zelf te voelen. Het was een onvergetelijke ervaring.

In Mangonui verbleven we in een hostel, waar we gezellige gesprekken hadden met andere reizigers. De volgende dag bezochten we Russell, een historisch dorpje dat aanvoelde als een mix van Abel Tasman en Europese invloeden. Toch merkte ik dat het Noordereiland een stuk drukker is dan het Zuidereiland.

Cape Reinga: Het Einde van de Wereld
Een van de hoogtepunten was de rit naar Cape Reinga. De route ernaartoe was prachtig, met landschappen die steeds ongerepter aanvoelden. Volgens de Maori’s is Cape Reinga de plek waar zielen naartoe gaan na de dood. Dat idee voelde passend; de plek straalde een mystieke rust uit.

Bij 80 Mile Beach (eigenlijk 55 mile) genoten we van de eindeloze zandvlakten en hoge duinen. Hoewel de klim naar boven zwaar was, konden we het niet laten om op achtergelaten waveboards naar beneden te glijden. Omdat het avond was, hadden we het strand helemaal voor onszelf.

De Grootste Bomen van Nieuw-Zeeland
Onze tocht bracht ons door Waipoua Forest, bekend om de grootste kauri bomen ter wereld. Deze gigantische bomen waren adembenemend. Een Maori-gids vertelde ons dat de traditie om bomen te knuffelen slecht was voor de wortels, en daarom is er nu nog maar één boom die je mag knuffelen. Uiteraard deden we dat!

Afscheid in Auckland
In Auckland sloten we onze reis af met een bijzonder ijsje bij Giapo. Daarna namen we afscheid van onze reisgenoten. Het was verdrietig om dit prachtige land te verlaten, maar tegelijkertijd voelde ik opwinding voor mijn volgende bestemming: Nepal.