Tussen de vulkanen

Rotorua 2017

Een Oerlijk Paradijs
In de stad laat ik mijn sigarettenaansteker repareren en sla ik de nodige spullen in voor de reis. Onderweg naar Rotorua besluit ik een stop te maken bij een waterval die ik in een alternatieve reisgids had gevonden. Het is geen bekende hotspot, en bij aankomst blijkt dat ook: er staat maar één andere auto.

Het pad naar beneden duurt een klein halfuur, en ik heb gezelschap van een jonge Engelsman die ik onderweg tegenkom. Zodra we beneden aankomen, ben ik sprakeloos. Wat een paradijs! Alles is intens groen, met een weelde aan bladeren en een enorme diversiteit aan flora en fauna. Het voelt alsof ik in een ongerept stuk wildernis ben beland.

De waterval zelf is adembenemend—gigantisch en krachtig. Het water stroomt naar beneden en vormt helderblauwe poelen waar je zo in zou willen springen. Er hangen zelfs kettingen waarmee je een duik in het diepe kunt nemen. Het lijkt bijna te mooi om waar te zijn.

Maar dan zie ik het bordje: het water bevat bacteriën en zwemmen wordt afgeraden. Een kleine domper, want niets lijkt verleidelijker dan dat frisse, heldere water. Toch blijft het moment onvergetelijk—een puur stukje natuur dat nog lang in mijn gedachten zal blijven hangen.

Lopen in een mars landschap.

Een ruige reis
Vroeg in de ochtend vertrek ik naar Whakante om de boot te halen. Het is bewolkt en tijdens het wachten voel ik de kou al flink in mijn botten trekken. De boot is niet heel groot; we zijn met zo’n dertig man aan boord. Het valt me op dat ik de enige ben die alleen reist. Daar ben ik inmiddels wel aan gewend, maar het valt toch tegen. Soms voel ik mij wat eenzaam, zo alleen op reis.

De bemanning waarschuwt ons: het wordt een ruige reis. Ik zit buiten, achterin de boot. De golven slaan over de rand en binnen no-time ben ik doorweekt. Foto’s maken lukt niet, want mijn camera is te nat. Bovendien kan ik nauwelijks staan of lopen door het hevige geschommel. Na een tijdje begint de kou me flink te raken, maar ik blijf buiten. Binnen zie ik al de eerste kotszakjes in gebruik.

Ik probeer me te focussen op de horizon, op zoek naar dolfijnen. Even waag ik me naar binnen om te plassen, maar de geur en het geschommel maken dat ik bijna zelf moet overgeven. Snel sta ik weer buiten, waar de frisse lucht me gelukkig wat opknapt. En nee, ik overdrijf niet, ze beamming versteld dat zelfs getrainde leger mensen hier wel eens over hun nek gaan.

Wandelen op Mars
Na anderhalf uur varen komen we eindelijk aan bij White Island. De zon breekt door en ik voel direct de warmte. We worden met een speedbootje aan land gebracht, en meteen voelt het alsof ik op een andere planeet ben geland. Dit is geen plek voor bomen of planten. Overal om me heen zie ik stoompluimen en rood-gele tinten in het landschap. Drinkwater is hier niet te vinden.

Ooit leefden hier mensen; de oude overblijfselen van een fabriek herinneren aan die tijd. Maar de vulkaan is nog steeds actief, en de lucht is scherp en prikt in mijn keel. We krijgen gasmaskers mee voor het geval de stoom te heftig wordt. De gids waarschuwt ons: blijf dicht bij elkaar, want wat op een solide rots lijkt, kan zomaar een dunne laag boven een diepe krater zijn.

We lopen langzaam richting de stoompluimen. Het landschap is surrealistisch: felgeel van het zwavel en roestbruin door ijzer. Het is hier warm, bijna benauwend, en kokend water borrelt uit de grond. Bij de krater aangekomen zie ik een blauw meer, dat prachtig contrasteert met de rode tinten van de omliggende rotsen. Ik zou hier uren kunnen ronddwalen, maar helaas moeten we bij de groep blijven.

Het witte eiland
Terug op de boot krijgen we een eenvoudige lunch. We varen een stukje om het eiland heen en zien een paar zeehonden ontspannen aan de rand van het water. Het valt me op hoe stil het verder is. Er leven maar weinig dieren op het eiland, en de natuur is er hard.

De terugweg verloopt gelukkig rustiger. Ik blijf speuren naar dolfijnen, maar helaas blijft de oceaan leeg. Langzaam verdwijnt White Island uit zicht, en ik realiseer me dat ik helemaal zout ben van al het opspattende water. Een oudere vrouw naast me klaagt over hetzelfde en we lachen erom.

Ik raak in gesprek met een jong Zweeds stel. Ze wonen hoog in Zweden, waar de zon in de zomer niet ondergaat en de winters lang en donker zijn. Het kan daar -30°C worden, vertelden ze, en een korte broek dragen is een zeldzaamheid. Ineens waardeer ik Nederland weer iets meer.

De vrouw werkt als verpleegster en de man is arts. Ze werken allebei veel en vertellen dat het een zwaar beroep is, maar ook heel dankbaar. Hij had haar deze reis cadeau gedaan, en terwijl ze samen genieten van het uitzicht, zie ik hoeveel deze trip voor hen betekent.

Meer vulkanen!

Ik overnacht weer op een mooi plekje aan het water. Soms, als ik vroeg klaar ben, werk ik wat aan mijn busje. Zo heb ik al wat roest bijgewerkt en opnieuw geschilderd. Tijdens de vele regen ontdekte ik twee lekkages, die ik met wat siliconen heb opgelost. Ik vind het eigenlijk best leuk om aan Oldy te klussen. Helaas heb ik niet veel gereedschap bij me, maar toch wordt ze steeds gezelliger. Ik rijd verder naar vulkanisch gebied en bezoek vandaag de Waimangu Terminal Valley. Ik dacht dat ik hier gewoon vrij kon wandelen, en dat bleek te kloppen, maar ik moest er wel 40 dollar voor betalen. Waarom precies weet ik niet, maar goed, ik ben er toch. Het regent weer de hele dag, maar ik vind het heerlijk om door het gebied te wandelen. Onderweg kom ik een Nederlander tegen! We wandelen samen verder met twee Duitsers. De Nederlandse jongen is enthousiast over zijn avontuur in Nieuw-Zeeland. Hij heeft al wat pech gehad met zijn huurauto, en als ik dat hoor ben ik trots op Oldy. Hopelijk blijft zij het goed doen! We wandelen vier uur in het park. Na de wandeling ga ik op zoek naar een gratis overnachtingsplek, maar ik zie een camping met ‘terminal pools’. En die zijn inbegrepen in de overnachting! Ik krijg al zin om erin te duiken. Het is maar tien minuutjes rijden, en al gauw lig ik lekker warm in het zwembad. Het ziet er heel tropisch uit, ondanks de regen. Je ziet ook precies waar de warmte vandaan komt, wat het een mooi effect geeft!

Alle kleuren van de regenboog
Vandaag ga ik naar Wai-O-Tapu, het "terminal wonder spektakel"! Dit is een stuk toeristischer, maar ik ga gelijk om half 9 en wandel nog even alleen door het park. Ik moet om 10 uur terug zijn om naar Lady Knox te kijken, dus ik loop nog niet het hele park door. Het is hier erg groen, hoewel veel van de bomen oranje zijn aangetast. De kleuren die je hier ziet, zijn echt heel bijzonder. Overal hangen er druppeltjes aan de bomen, maar ik weet niet of dit door de damp komt of dat het simpelweg weer een regenachtige dag is. Ik wandel langs een gifgroen meer! Ik snap er niks van, het is bijna alsof een kunstenaar dit zo heeft ontworpen, maar het is toch echt de natuur. Bij Lady Knox is het erg druk en tot mijn verbazing word ik omringd door Nederlandse jongeren. Ze vertellen me dat maar liefst 80 procent van de bus uit Nederlanders bestaat. Tot nu toe ben ik vooral Duitsers tegengekomen, maar weinig Nederlanders. Op zulke momenten ben ik weer blij, met mijn reis, hoe ik het aanpak. Dat ik kan gaan en staan waar ik wil.

De grote klim, ala Frodo

Ik sta weer om 6 uur op, maar er is geen zonsopgang vandaag. Het eerste stuk van de tocht is vrij vlak, met veel bruggetjes. Tot mijn verbazing zie ik al veel andere toeristen lopen. Dan kom ik bij een bordje waarop staat: Danger: turn back, Je betreedt berggebied. Natuurlijk ga ik verder, maar ik ben goed voorbereid. Ik zie ook mensen in korte broeken en gympen lopen. Het nieuwe stuk bestaat uit vele trappen, en ik heb een hekel aan trappen. Ik voel het meteen in mijn heupen. Gelukkig komt er al snel weer een stuk dat redelijk vlak is. Daarna gaat het weer steil omhoog, maar zonder de trappen. Dit vind ik zelf fijner lopen, hoewel je vaak wegglijdt.

Halverwege heb ik een prachtig uitzicht. Mount Doom is helemaal opengetrokken, en ik kan nu zien dat de berg aan deze kant rood is. Ik kijk uit over een uitgestrekt natuurgebied met rotsen. Ik besef dan nog niet dat ik daar straks zelf doorheen zal wandelen. Bovenaan rust ik even uit, voordat ik aan de laatste grote klim begin. Hier ligt sneeuw en het wordt kouder. Rechts van mij zie ik de rode krater, en je ruikt al de damp van de zwavelige pools beneden. Ik zie mensen verdwijnen in de mist. Helemaal bovenaan heb ik uitzicht op de groene meren. Het voelt geweldig, maar ik moet eerst nog een heel stuk naar beneden. Dat lijkt makkelijk, maar het is allemaal zwart zand en je glijdt gemakkelijk weg. Ik steek mijn schoenen diep in het zand om niet uit te glijden.

Aangekomen bij de Emerald Lakes is het erg druk, maar de kleur van het water is indrukwekkend. Ik besluit een zijroute te nemen om ook Blue Lake mee te pakken. Helaas is het te mistig om het goed te kunnen zien. Ik ga weer terug, weg van de bekende wandelroute. Het is echt bizar, maar plotseling ben ik weer helemaal alleen. Hier, tussen de massieve rotsblokken, zie ik enkel natuur om me heen. Rechts van me zie ik nog altijd de donkere berg.

Alleen met het landschap

Ik begin aan mijn tocht naar beneden. Het voordeel is dat je geen last hebt van je conditie of kuiten, maar je moet je wel blijven concentreren, want je kunt gemakkelijk uitglijden tussen de rotsen. Ook voel ik mijn heupen door de backpack. Maar ondanks alles, kan ik alleen maar zeggen dat het fantastisch voelt om hier alleen rond te lopen. Er is geen duidelijk pad meer. Alles om me heen zijn rotsen en bergen. Het voelt bijna magisch, alsof ieder moment een hobbit of ork tevoorschijn kan komen. Als ik achterom kijk, zie ik piepkleine mensjes. Daar heb ik ook gelopen! Het is bizar hoeveel afstand je legt in zo'n bergachtig landschap.

In het hutje heb ik het weer erg gezellig met de andere wandelaars. De zon gaat achter de berg onder, en we zien een prachtige roze lucht. Ook is de maan heel helder en groot. Helaas wordt het daarna bewolkt, en kan ik de sterren niet meer zien. Iedereen gaat vroeg naar bed, en om 9 uur is het helemaal stil. De volgende ochtend is iedereen weer vroeg op, om 7 uur is het grootste gedeelte al vertrokken.