Pech met de camper
Een klein beetje pech
Op 2 januari rijd ik naar de garage in Queenstown, maar tot mijn verbazing zijn ze nog steeds dicht. Later hoor ik dat Nieuw-Zeeland (en ook Canada) een andere aanpak heeft voor feestdagen: als Nieuwjaar of Kerst in het weekend valt, verschuift je vrije dag naar een doordeweekse dag erna. Dat vind ik eigenlijk best eerlijk.
Ik besluit die dag de skilift te nemen en boven te genieten van het uitzicht en een heerlijke Fergburger – een must als je in Queenstown bent. De volgende ochtend sta ik vroeg bij de garage. Tijdens een testrit kijkt de monteur verbaasd naar hoe scheef het stuur staat. Gelukkig blijkt dat een hernieuwde balancering het probleem oplost. Het kost niet te veel, en dat maakt me al blij. Ik laat ook meteen een nieuwe voorband monteren, aangezien ik wist dat deze aan vervanging toe was.
Tijdens het wachten maak ik een praatje met een vrouw uit Amerika. Ze is op bezoek bij haar dochter en deelt haar frustraties over de politiek in de VS. Het is interessant, maar ook een beetje triest om te horen. Aan het einde van het gesprek geeft ze me haar nummer, voor het geval ik ooit in Amerika kom.
Later die dag vraag ik hoe het met Oldy staat. De monteur zegt: "Hij heeft er wel eens beter uitgezien." Geschrokken denk ik aan allerlei problemen, maar als ik naar voren loop, zie ik dat het voorraam gebarsten is. Een ongelukje, maar toch balen! Het duurt een week voordat er nieuw glas is. Hoewel ik nog kan rijden, voel ik me niet helemaal op mijn gemak; de scheuren lijken steeds groter te worden.
Ik rijd voorzichtig naar een gratis overnachtingsplek en blijf daar een week. Gelukkig heb ik bij de kringloop voor vijf dollar een tas vol boeken gekocht. Mijn dagen breng ik lezend door, afgewisseld met een duik in het meer (want een douche heb ik niet). Op regenachtige dagen zie ik soms een regenboog van begin tot eind – een klein geluksmoment.
Na een week wordt Oldy eindelijk gerepareerd. Het nieuwe voorraam zit er snel in, al kost het meer tijd om alle stickers over te plaatsen. Met een opgelapte Oldy rijd ik weer naar Glenorchy, klaar voor nieuwe avonturen. Ik heb een skydive gepland, maar die staat pas over een paar dagen op de agenda.
Ik besluit de Routeburn Track te verkennen en maak een dagwandeling. Daarna rijd ik naar "Paradise," een plek die zijn naam eer aandoet en ook bekend is als een filmlocatie voor Middle Earth. Hier loop ik de MacKintosh Track. Het is heerlijk stil en rustig, een zeldzaamheid in dit drukbezochte seizoen.
Toch moet ik toegeven dat ik soms nerveus ben als ik alleen hike. Ik blijf altijd keurig op de paadjes en volg de paaltjes, al raak ik ze soms even kwijt. De eerste keer dat ik een touwbrug overstak op de Abel Tasman Track, vond ik het spannend, maar inmiddels heb ik er al veel gedaan. Eén herinner ik me bijzonder goed: een hoge brug boven een wilde rivier. Terwijl ik stapje voor stapje vooruitging, keek ik naar het water beneden en dacht: als ik hier val, is het einde verhaal. Met witte knokkels haalde ik de overkant.
Rivieren blijven hier onvoorspelbaar. Soms komen ze tot je enkels, en een uur later tot je middel. Veel hikers zijn hier al omgekomen. Elke keer als ik een rivier oversteek, vraag ik me af waar ik zou belanden als ik werd meegesleurd. Ik probeer kalm te blijven, de kou te negeren, en mijn balans te vinden. Vaak zoek ik van tevoren een stevige stok voor extra steun.
’s Nachts ben ik soms bang om mijn hut uit te gaan. De duisternis maakt me nerveus – stel je voor dat ik val – maar meestal ben ik zo moe van de dag dat ik snel in slaap val. Dat is eigenlijk ook wel jammer, want de sterrenhemel hier is adembenemend.
Reuzenmeer
Het meer bij Queenstown en Glenorchy is niet alleen spectaculair door zijn diepe, heldere water en omringende bergen, maar het draagt ook een prachtige Maori-legende met zich mee. Er was ooit een beeldschoon meisje, de dochter van een machtige chief. Een man werd smoorverliefd op haar, maar de chief vond hem niet goed genoeg en verbood hun huwelijk. Dan gebeurt het ondenkbare: het meisje wordt ontvoerd door een reus.
Volgens de traditie mocht degene die haar redde, met haar trouwen. Veel dappere mannen probeerden de reus te verslaan, maar faalden of waren te bang. Uiteindelijk was er één man die de reus wist te overwinnen. Toen de reus viel, vormde zijn enorme lichaam een diep bassin tussen de bergen: het huidige meer. Men zegt dat de reus nog steeds leeft, want het water beweegt soms mysterieus, alsof het reageert op eb en vloed.
Het meer is niet alleen mystiek, maar ook verraderlijk diep en ijskoud. Dat ontdekte ik zelf toen ik van een klif het water in sprong. De kou sneed door mijn huid – een intense, maar onvergetelijke ervaring.
De groei van Queenstown
Hoewel Queenstown prachtig is, was ik opgelucht om verder te rijden. De stad is flink veranderd in de afgelopen jaren. Lokale bewoners vertelden me dat het vijf jaar geleden een klein, rustig plaatsje was, met slechts één weg en een piepkleine supermarkt. Nu is het een bruisende toeristenstad, met meerdere rotondes, vijf supermarkten en huizen die in hoog tempo worden gebouwd.
De stad biedt veel werkgelegenheid, maar de infrastructuur heeft moeite om bij te blijven. Files zijn hier inmiddels normaal, en de kosten van levensonderhoud zijn hoog. Door de toestroom van buitenlandse werkers liggen de lonen voor Kiwi's vaak laag. Veel inwoners zijn daarom blij dat de overheid de immigratieregels heeft aangescherpt. Nu zijn er meer banen dan mensen, en dat geeft ruimte om betere lonen te onderhandelen. Toch maken de locals zich weinig zorgen over de groei van steden; Nieuw-Zeeland heeft immers ruimte genoeg.
Skydiven: Pech en Onzekerheid
Op een heldere zaterdagochtend sta ik vroeg op voor een langverwachte skydive boven Glenorchy. Het weer is prachtig, geen wolkje aan de lucht. Maar bij aankomst hoor ik dat de sprongen niet doorgaan; Glenorchy Skydiving is ‘out of operation’. Ik krijg een alternatief aangeboden in Wanaka, en na wat twijfelen besluit ik het te proberen. Gelukkig gaat er een gratis bus, wat het risico van een verspilde rit kleiner maakt.
Mijn geluk lijkt me echter in de steek te laten. Tot drie keer toe ben ik er klaar voor, maar telkens steekt er een windvlaag op net voordat ik aan de beurt ben. Ik zie anderen wel springen, wat het nog frustrerender maakt. Uiteindelijk ga ik mee in een vliegtuig en geniet ik van een prachtig uitzicht, maar wederom wordt de sprong afgelast. Hoewel ik begrijp dat de wind onvoorspelbaar is, vond ik de organisatie frustrerend – steeds werd ik als laatste ingedeeld.
Pas later begrijp ik waarom Glenorchy gesloten was. De vrijdag voordat ik zou springen, is een toerist omgekomen tijdens een landing in het meer. Het was een tragisch ongeluk; hoe de ene persoon overleefde en de andere niet, blijft onduidelijk, want je zit bij een tandemvlucht altijd aan elkaar vast. Dit nieuws stond in de krant, maar de organisatie heeft niets gezegd. Het voelt raar om te bedenken dat ik die vrijdag twijfelde om te gaan springen.
Arrowtown: Terug in de Tijd
Om de drukte te ontsnappen, bezoek ik Arrowtown, een schilderachtig oud dorpje dat aanvoelt als een decor uit een westernfilm. Het staat bekend om zijn rijke geschiedenis, vooral vanwege de goudkoorts. Ik wandel door een historisch Chinees mijnendorp, waar kleine hutjes tussen de bergen en bosjes getuigen van het harde leven van de Chinese goudzoekers.
Geïnspireerd door de verhalen ga ik zelf op zoek naar goud langs de rivier. Het is rustgevend, en hoewel ik geen goudklompjes vind, waardeer ik de ervaring. Daarna loop ik een stuk van de Araoa-pad, een bekende wandelroute die je in vijf maanden helemaal kunt voltooien.
Soms overweeg ik een lange trekkingstocht zoals deze. Maar na vijf dagen hiken met een zware backpack ben ik meestal al uitgeput. Toch vraag ik me af hoe zo’n lange tocht je fysiek en mentaal verandert. Misschien probeer ik het ooit – wie weet!
Te Anau en Milford Sound
Vanuit Queenstown rijd ik richting Te Anau, een tocht die me door uitgestrekte boerenlandschappen voert. Hoewel ik inmiddels gewend ben aan de ongerepte natuur van Nieuw-Zeeland, blijf ik me telkens weer verbazen over de eindeloze weidsheid en het pure, onaangetaste karakter van dit land.
In Te Anau stop ik om boodschappen te doen en breng ik een bezoek aan het DOC-kantoor (Department of Conservation). Hier haal ik informatie over de verschillende tracks in de omgeving. Twee dagen geleden heb ik gelukkig een reservering kunnen maken voor de Kepler Track, een van de beroemde Great Walks. Deze wandeling staat al maandenlang volgeboekt, maar ik had geluk met een geannuleerde plek. Pas over twee weken kan ik starten, en hoewel het ongetwijfeld druk zal zijn, kijk ik er ontzettend naar uit. De gezelligheid van medewandelaars in de hutten maakt de ervaring vaak extra bijzonder.
Voor nu besluit ik door te reizen naar Milford Sound, een van de meest iconische plekken van Nieuw-Zeeland.
De Weg naar Milford Sound: Een Spectaculair Avontuur
De rit naar Milford Sound is adembenemend. De weg kronkelt tussen torenhoge bergen, die soms bijna dreigend boven je uittorenen, en elk uitzicht voelt als een ansichtkaart. Onderweg zie ik talloze kea's, de beroemde Nieuw-Zeelandse papegaaien. Deze slimme vogels, bekend om hun speelse en brutale gedrag, zitten al snel op Oldy. Ze trekken aan het rubber van de auto en lijken koste wat het kost naar binnen te willen. Kea's staan bekend als de slimste vogels ter wereld, net zo intelligent als chimpansees. Maar eerlijk gezegd weet ik niet goed hoe ik ze moet wegjagen. Ze blijven me uitdagen, alsof ze een spelletje met me spelen.
Bij aankomst in Milford Sound hangt er een mysterieuze mist over het water. Ondanks het grijze weer is het uitzicht nog steeds prachtig: de fjorden rijzen steil op uit het water, omringd door wolken die het landschap een bijna anderewereldse sfeer geven.
Een Regenachtige Ochtend
Ik overnacht op een camping vlakbij Milford Sound, met plannen om de volgende ochtend vroeg op te staan om de zonsopgang te zien. Maar helaas word ik wakker met het getik van zware regen op het dak van Oldy. De regen is zo intens dat de hemel bijna dicht lijkt.
Ik probeer wat langer op de camping te blijven, maar Milford Sound is ontzettend toeristisch en je moet hier alles van tevoren reserveren – iets wat ik niet heb gedaan. Toch heeft de regen ook een bijzondere charme: het zorgt voor talloze watervallen die overal langs de steile kliffen naar beneden storten. De mist en regen geven het landschap een mystiek en betoverend karakter.
Teleurgesteld dat ik door het slechte weer mijn geplande hikes niet kan doen, besluit ik terug te rijden met het idee om later, op een zonnige dag, terug te keren. Milford Sound verdient een tweede kans onder een blauwe hemel.
Zwemmen met Dolfijnen en de Magie van de Zuidkust
Op zoek naar beter weer besluit ik naar de kust te vertrekken. Onderweg neem ik voor het eerst een vrouwelijke lifter mee. Het is fijn om gezelschap te hebben en verhalen uit te wisselen tijdens de rit. Het voelt als een eeuwigheid geleden dat ik strand had gezien, en ik verheug me erop om weer bij de zee te zijn.
Een van mijn eerste stops is Curio Bay, een betoverende plek waar je zowel dolfijnen als pinguïns kunt zien. De kust is prachtig, met ruige kliffen en een uitgestrekte oceaan die lijkt te verdwijnen aan de horizon. Terwijl ik naar de zee staar, zie ik inderdaad dolfijnen in de golven spelen. Dat is voor mij reden genoeg om meteen het water in te gaan.
Het weer is koud en bewolkt, maar op dat moment maakt het me niets uit. Het gevoel van het zoute water op mijn huid is bevrijdend. Ik zwem een stukje de zee in en wacht geduldig af. Na een tijdje zie ik een groep dolfijnen die nieuwsgierig naar me toekomen. Ze zwemmen in rondjes om me heen, bijna alsof ze een spelletje spelen. Dit magische moment voelt als een droom die werkelijkheid wordt.
Pinguïns
Na mijn ontmoeting met de dolfijnen parkeer ik Oldy boven op een klif met een spectaculair uitzicht. Hoewel ik geen pinguïns zie, besluit ik niet meteen op te geven. De volgende ochtend maak ik een wandeling langs het strand. Terwijl ik tussen de rotsen speur, zie ik er eindelijk een! Een schattige geeloogpinguïn, herkenbaar aan de heldergele wenkbrauwen.
Veel mensen kijken even vluchtig en lopen dan weer door, maar ik blijf staan en observeer hoe hij zich een weg baant langs de hoge golven. Het is bijna onvoorstelbaar hoe behendig hij door het ruige water beweegt. Met een huppelende beweging waagt hij zich uiteindelijk in de oceaan. Het is een bijzonder moment dat ik nog lang zal koesteren.
Later op de dag kom ik langs een unieke bezienswaardigheid: een oude hippiebus die is omgebouwd tot een soort museum. De bus is gevuld met kleine magische tafereeltjes: doosjes met magneetjes en mechaniekjes, waarin je aan iets kunt draaien om beweging te creëren. Het is een simpel maar geniaal concept, en ik geniet ervan om alles uit te proberen. Het voelt alsof ik weer even een kind ben. De hele bus is bedekt met geld, krantenartikelen en kleine kunstwerken. Ik blijf hier veel langer dan gepland, maar het is het absoluut waard.
Onverwachte Ontmoetingen
's Avonds parkeer ik Oldy op een idyllische plek aan het strand. De volgende ochtend ontmoet ik een oudere man die me aanmoedigt om een fietstocht te maken langs de kust. Hij heeft een aantal fietsen liggen en biedt me er een aan. Dit soort spontane momenten maken reizen zo bijzonder; je kunt ze nooit van tevoren plannen.
Tijdens mijn fietstocht zie ik talloze zeehonden die ontspannen op het strand liggen. Het is een heerlijke ochtend, maar na terugkomst bekruipt me een ongemakkelijk gevoel. De man die me zo vriendelijk had uitgenodigd, begint opmerkingen te maken die me op mijn hoede zetten. Hij raakt mijn gezicht aan, maakt opmerkingen over mijn haar en zegt dat hij nooit eerder iemand zoals mij heeft ontmoet.
Op een gegeven moment stelt hij voor om samen te zwemmen in een privézwembad in zijn tuin. Dat is voor mij de druppel. Met een kordate "ik moet gaan" sta ik op en loop bijna rennend terug naar mijn bus. Hoewel hij verder niets kwaads deed, voelde het niet goed. Mijn intuïtie zei me dat ik weg moest, en ik heb geen spijt van mijn beslissing.
Rust en Drukte
Die avond slaap ik op een camping, waar ik een Duits meisje ontmoet. We besluiten samen een dagje te ontspannen aan het strand. Voor haar is het de eerste keer dat ze echt niets doet, en ze vindt het lastig om gewoon stil te zitten. Ik moet toegeven dat het voor mij ook zeldzaam is om alleen maar te luieren. Meestal maak ik een strandwandeling of ben ik op zoek naar iets nieuws om te ontdekken.
De volgende ochtend neem ik afscheid, maar ze vertelt dat ze zich heeft verslapen. Ze vindt dit vreselijk, omdat ze om 11 uur was gaan slapen. Ik glimlach, want ik begrijp die stress niet meer zo goed. Als je reist, heb je toch geen verplichtingen? Blijkbaar had haar lichaam die slaap gewoon nodig.
Na het strand rijd ik verder naar Dunedin. Maar de drukte van de stad overvalt me al snel. Het is een wirwar van verkeer, mensen en geluiden, en ik realiseer me hoezeer ik gewend ben geraakt aan de rust en ruimte van de natuur. Ik rijd snel de stad weer uit, verlangend naar de vrijheid van het platteland. Het is tijd om terug te keren naar Te Anau, waar de Kepler Track op me wacht.
Tussen de regenbogen
Terwijl ik op de snelweg rijd, hoor ik ineens een vreemd geluid. Hoe meer gas ik geef, hoe harder het motorgerinkel klinkt, bijna als een 'rittingting'. Het schrikt me behoorlijk, dus ik besluit langs de kant van de weg te stoppen en een kijkje te nemen. Ik kan niet meteen iets vinden, maar als ik goed luister, lijkt het alsof er een blaadje of iets dergelijks vastzit, alsof er lucht wordt weggeperst. Ik zie dat er 5 minuten verderop een garage is, dus ik besluit daarheen te rijden.
Een oudere man bij de garage maakt een test rit. Hij denkt dat het om een 'exhaust leak' gaat (een loszittend boutje), maar kan het probleem niet meteen vinden. Om goed bij de motor te kunnen, moeten de stoelen eruit gehaald worden, wat veel tijd kost. Dit maakt de reparatie vrij duur. Alle garages zitten de komende week vol, en aangezien ik nog redelijk veilig kan rijden, besluit ik door te gaan naar Te Anau. Ik hoop daar een garage te vinden die het probleem tijdens mijn tocht door de bergen kan verhelpen.
Mannen bij garages zijn altijd erg verbaasd om een vrouw alleen in een busje te zien rijden, en ik heb het gevoel dat ze daardoor altijd extra behulpzaam zijn. Onderweg blijf ik goed naar het geluid luisteren, maar al snel neem ik twee gezellige lifters mee, wat me de nodige afleiding geeft.
In Te Anau slaag ik erin een goede garage te vinden. Ik laat Oldy daar in veilige handen achter, terwijl ik aan de Kepler Track begin. Het is wel fijn om te weten dat ze veilig in de garage staat, en zelfs mijn laptop kan ik daar in de kluis achterlaten. Die maandag slaap ik voor het eerst in een hostel, zodat ik dinsdagochtend vroeg aan de Kepler Track kan beginnen. In het hostel ontmoet ik een jongen die een deel van de Aoraki/Mount Cook track heeft gelopen. Ik ben altijd benieuwd naar andermans ervaringen en geniet samen met hem van een lekkere pizza.
Later ontmoet ik een oudere Kiwi-man, die al veel van Nieuw-Zeeland heeft gezien. Hij geeft me wat tips voor hikes en vertelt over zijn avonturen tijdens zijn eigen wereldreis. Ik moet lachen als ik hoor dat zijn vriendin op wereldreis ging, maar hij niet mee mocht. Ze mistte hem, en uiteindelijk besloot hij haar in Ierland op te zoeken. Daar had ze ondertussen al een leuke Ier gevonden! Toch nam hij haar nog drie maanden mee op reis. Ook vertelt hij dat hij thuis een studie tot natuurleraar is begonnen. Hij vond het fantastisch, vooral omdat hij tijdens de studie dingen leerde zoals surfen, raften en hiken.
De volgende ochtend geeft hij me een lift naar het begin van de Kepler Track. Het is een zonnige dag, maar gelukkig begin ik met een boswandeling, waarbij de schaduw de nodige verkoeling biedt. Ik kom twee jongens uit Israël tegen en we eten samen een lunch. Ik arriveer vroeg bij de eerste hut, en aangezien de weersvoorspellingen slecht zijn voor de dagen erna, besluit ik diezelfde dag nog naar de summit te lopen. Als ik terug ben, is het al een stuk later en ben ik behoorlijk moe. Toch ga ik nog even de grotten bezoeken. De grot ligt vlakbij de hut en is 1 km lang, maar ik ga maar een klein stukje, want ik vind het stiekem een beetje eng.
Terwijl ik van mijn maaltijd uit het legerportie geniet, praat ik met wat jongens uit Engeland die een jaartje in Amsterdam hebben gewoond. In de avond kijk ik naar de zonsondergang terwijl ik wat klets met een Kiwi uit Dunedin. Er is een grote maan, maar de eclipse is pas morgen, en het lijkt erop dat we er niks van kunnen zien. Er gaan geruchten rond dat we morgen niet kunnen hiken, omdat er een zomerstorm aankomt. De ranger houdt ons lang in spanning met een lang verhaal, maar uiteindelijk mogen we vertrekken als we voor 8 uur weggaan. De storm zal pas in de middag verergeren, dus we moeten ervoor zorgen dat we voor 2 uur bij de volgende hut zijn. Als we het eng vinden, moeten we terugkeren naar de eerste shelter hut. De ranger vindt het niet zo fijn dat ik alleen ben en geeft me een wandelstok, zodat ik meer grip heb tegen de wind.
Door weer en wind
Omdat ik niet zo’n snelle loper ben, begin ik de volgende ochtend al om kwart over zes. Al snel schrik ik van de harde wind. Soms word ik bijna van het wandelpad geblazen. Wanneer ik achterom kijk, zie ik niemand en vraag ik me bezorgd af of de ranger de tocht misschien toch heeft afgeblazen. Gelukkig zie ik een andere vrouw, ook alleen, een stuk achter mij lopen. Dat geeft me de moed om verder te gaan.
De rode zon die ochtend zorgt voor een spectaculair uitzicht. Delen van de bergen kleuren rood, terwijl andere stukken nog groen blijven. Donkere wolken drijven voorbij, maar er zijn ook zonnige momenten waarin veel regenbogen verschijnen. Heel even zie ik zelfs een volledige, ronde regenboog. Ik kan er helaas geen foto’s van maken, maar het is de eerste keer dat ik me zo dicht bij een regenboog voel. Het lijkt bijna alsof ik hem kan aanraken.
Achter de eerste berg wordt de wind nog sterker. Gelukkig blaast die me tegen de bergwand aan in plaats van eraf. Nu ik zo hoog ben, loop ik soms midden in donkere wolken, wat zorgt voor mist en regen. De regen voelt als kleine hagelsteentjes en prikt pijnlijk in mijn gezicht. Toch verschijnt er af en toe zon, en dit zorgt voor bijzondere lichteffecten. Soms lijkt het alsof iemand met een grote zaklamp over het landschap schijnt. Het weer geeft me, gek genoeg, veel energie. Normaal neem ik vaak pauzes om uit te rusten, maar dat is nu geen optie. Dus ik blijf stevig doorlopen terwijl ik geniet van het unieke uitzicht.
Bij het eerste schuilhutje neem ik eindelijk mijn eerste pauze. Hier raak ik aan de praat met een Amerikaan die net voor mij loopt. Even later arriveert ook de vrouw die ik eerder achter mij zag. Ze blijkt uit Canada te komen. Ik spreek met haar af dat ik op haar zal wachten bij de gevaarlijke stukjes van het pad. Er is namelijk een stuk waar je aan beide kanten naar beneden kunt vallen, en dat wil ik liever niet alleen lopen.
Wanneer ik verder ga, kom ik twee rangers tegen die in dit weer bezig zijn met het versterken van het pad. Ze slapen in een van de schuilhutjes. Onderweg zie ik ook veel kea’s. Het geluid dat ze maken terwijl ze boven me vliegen, is prachtig. Het pad stijgt opnieuw, en ik bereik de eerste richel. Gelukkig valt de wind hier mee en denk ik dat het ergste achter de rug is.
Achter deze heuvel wacht echter nog een steile klim. Het is een pittige tocht met veel tegenwind, maar uiteindelijk bereik ik het tweede schuilhutje. Ik blijf er niet lang, want ik ben doorweekt en koud. Met nieuwe energie vervolg ik mijn tocht, vastberaden om de uitdaging aan te gaan.
Vanaf hier loopt de track eindelijk naar beneden! Dit deel van de wandeling is ook de reden waarom ik juist deze route wilde lopen. De berg loopt aan beide kanten steil af, wat een indrukwekkend en overweldigend gevoel geeft. Maar dit is ook het spannendste stukje. De wind is zo sterk dat ik tree voor tree naar beneden ga. Soms ga ik zelfs op de traptreden zitten, bang dat ik anders in de afgrond geblazen word. Ik hou de Canadese vrouw achter mij goed in de gaten. Mijn regenhoes dreigt weg te waaien, dus ik houd hem stevig vast.
Ondanks de zware omstandigheden worden we zo nu en dan verrast door de zon. Er verschijnt weer een prachtige regenboog, van het begin tot het einde zichtbaar. Helaas geven de camera’s van zowel de Canadese vrouw als de Amerikaan de geest door de aanhoudende regen. Aan het einde van de afdaling neem ik nog even de tijd om van de bergen te genieten voordat ik de beschutting van het bos bereik. In het bos merk je niets meer van de harde wind, en de regen voelt ineens veel minder heftig. Het is echter nog twee uur steil naar beneden lopen, wat mijn voeten zwaar valt. Vlak voordat ik het hutje bereik, denk ik zoals altijd: Ik moet er nu wel zijn, toch? Wat als ik te ver ben doorgelopen? Maar het hutje is onmisbaar, en tot mijn verbazing arriveer ik als een van de eersten.
Snel trek ik droge kleren aan en nestel ik me bij het vuur. Een Engels stel heeft een Monopoly-spel meegenomen, en met een grote groep vermaken we ons de rest van de middag. Iedereen die binnenkomt, moet natuurlijk even benadrukken hoe zwaar de wind wel niet was. Het is leuk om deze ervaring met elkaar te delen.
De ranger is erg toegewijd en gaat aan het einde van de dag nog even naar boven om te controleren of iedereen veilig is aangekomen. Later vermaakt hij ons met grappige verhalen en avonturen uit zijn tijd als ranger. Hij vertelt dat rangers vroeger veel minder behulpzaam waren en geen weersvoorspellingen gaven. Er zijn dus mensen die deze track in veel ergere stormen hebben gelopen, sommige zelfs kruipend om niet van de berg te vallen. Hij vertelt ook hilarische anekdotes, zoals Aziatische wandelaars die met een trolley de track probeerden te doen, of een vrouw die op hakken liep en uiteraard haar enkel verzwikte. Haar redenering? Ze had haar beste schoenen aangedaan, zoals haar was aangeraden! Iedereen ligt vroeg in bed, terwijl buiten de regen onophoudelijk blijft vallen.
De volgende ochtend moeten we tot 8 uur wachten op de ranger, die ons toestemming geeft om verder te gaan. Voor de mensen die omhoog willen, is het vandaag te gevaarlijk, maar gelukkig mag ik verder. Mijn route is door het bos, dus ik hoef me minder zorgen te maken over de wind. Het blijft echter regenen, en ik weet al snel dat het niet meer droog zal worden die dag. In het begin geniet ik nog van de boswandeling, maar al snel ben ik doorweekt, tot aan mijn ondergoed.
Ik besluit stevig door te stappen in de hoop de wandeling in zes uur te voltooien in plaats van zeven. De rivieren zijn extreem hoog door de regen. Bij een rivieroversteek soppen mijn schoenen volledig vol, wat de tocht nog zwaarder maakt. Het hutje bereiken voelt als een enorme opluchting. Hier kan ik eindelijk opwarmen en opdrogen. De hut biedt een prachtig uitzicht over een meer, en de ranger vertelt ons graag meer over de geschiedenis ervan.
De Kiwi’s zijn blij met de regen; het is een warme zomer geweest, en de zee is maar liefst vier graden warmer dan normaal. De dalende temperatuur is merkbaar, en ik begin zelfs een beetje keelpijn te krijgen. Gelukkig hoef ik de volgende dag nog maar drie uurtjes te lopen. Tot mijn opluchting is het eindelijk droog, en ik hoef geen natte kleren meer aan te trekken.
Onderweg kom ik een Nieuw-Zeelander tegen die vallen controleert. Hij vertelt over een jaarlijkse wedstrijd op de Kepler Track, waarbij deelnemers begin december de 60 kilometer lange route in één dag lopen. Het record staat op 4,5 uur! Hijzelf heeft 25 keer meegedaan, met een persoonlijk record van zes uur. Ik kan nauwelijks geloven dat dit mogelijk is en ben absoluut niet van plan om het ooit te proberen.
Terug in Te Anau haal ik Oldy op bij de garage. Er blijken vier boutjes uit de motor te zijn gevallen! Ik ben blij dat ze weer gerepareerd is. Op de camping neem ik een warme douche, wat mijn vermoeide spieren goed doet. Daarna voel ik me stukken beter. Ik kom de jongen van maandag weer tegen, en we eten samen met een Nederlands stel op de camping. Een perfecte afsluiting van een enerverende track!
Terug van weggeweest
Na een dag rust ben ik weer op pad, dit keer naar Milford Sound. Ik heb een cruise geboekt om dit beroemde fjord vanaf het water te verkennen. Het is nog steeds regenachtig, maar men zegt dat Milford Sound juist op zulke dagen prachtig is. Dat klopt zeker: er waren ontelbaar veel watervallen te zien, die anders bij droog weer misschien niet eens zouden stromen. Toch moet ik zeggen dat ik persoonlijk liever een heldere dag had gehad om de imposante bergen goed te kunnen zien.
Een grappig moment was toen de boot op een gegeven moment recht op een waterval af voer. Iedereen die voorin stond om foto’s te maken, werd natuurlijk doorweekt. Ik hield me maar veilig achterin! Je merkt goed dat de temperatuur de afgelopen dagen flink is gedaald. Ik zag de eerste eikeltjes al op de grond liggen – een teken dat de herfst eraan komt. ’s Morgens kan ik mijn adem zien en ligt er lichte vorst op de planten. Dit zorgt voor prachtige mistige ochtenden, waarin het landschap bijna sprookjesachtig aanvoelt. Gelukkig wordt het overdag weer warmer en zonniger, wat perfect is om te wandelen.
Ik begin aan enkele indrukwekkende tracks, waaronder de wandeling naar Marian Lake en de uitdagende klim naar de Gertrude Saddle. Beide wandelingen zijn behoorlijk pittig, maar absoluut de moeite waard. Marian Lake voelt als een klein paradijs, omringd door bergen waarvan één opvallend op een hart lijkt. Het meer zelf is helder groen, bijna betoverend. Het is een plek waar ik graag ooit zou willen kamperen, zo mooi en sereen is het daar.
Na deze avonturen keer ik terug naar Te Anau, waar ik een bezoekje breng aan de kringloopwinkel. Tot mijn blijdschap vind ik er een trui van merinowol, een muts en een wollen deken. Daarmee ben ik helemaal klaar voor de herfst!
Contact
Natuurkunstenaar
is een website van:
Annick Gaarthuis
Arthur koolkwartier 29
6711 VH Ede
KVK:64842517
Btw: nl002226430B75
Bij vragen kun je mailen naar info(at)annickgaarthuis.nl of
via sms (niet bellen) +31 (0)6 - 19823287
Werkdagen zijn ma t/m woe van 10:00 tot 17:00