Nepal: een ander perspectief

Niks hoeven

Het straatbeeld is levendig en chaotisch, maar op een manier die een bijzondere charme heeft. De auto's toeteren onophoudelijk terwijl ze door smalle winkelstraten manoeuvreren, een ritme dat bijna deel uitmaakt van de stad zelf. Scooters zigzaggen behendig tussen het verkeer door, alsof ze haastig proberen een doel te bereiken dat net iets belangrijker is dan dat van de rest.

Een Wereld vol Kleuren
De stad lijkt te baden in kleur. Auto's zijn niet zomaar voertuigen; ze zijn kunstwerken, met felgekleurde verf en bloemenversieringen die ze bijna feestelijk maken. De mensen doen daar niet voor onder. Ze dragen kleding in levendige tinten – rood, geel, groen en blauw, als een wandelend kleurenpalet dat de straten verlicht. Elk hoekje heeft wel iets opvallends te bieden.

Winkels als Kraampjes
De winkels lijken eerder op kleine marktkraampjes, waar koopwaar tot aan de rand uitgestald staat. Je kunt bijna niet anders dan stoppen en kijken. De straten zijn een aaneenschakeling van geuren: vers gebakken brood, kruiden, wierook, en de olie van straatvoedsel dat pruttelt in grote pannen.

Draden en Dieren
De elektriciteitspalen zijn een kunstwerk op zichzelf. Honderden draden hangen in een wirwar, als een netwerk dat een eigen leven lijkt te leiden. Maar het is niet alleen technologie dat de straten vult. Koeien wandelen ongestoord tussen het verkeer, alsof ze net zo veel recht hebben op de weg als de voertuigen. Overal liggen honden, katten en geiten, rustig kijkend naar de bedrijvigheid, alsof ze de enigen zijn die de haast van de mensen niet voelen

Hoge bosgrenzen en mistige bergen

We nemen een toeristenbus, wat betekent dat we airconditioning hebben. Dat scheelt een hoop! Hoewel de afstand niet zo groot is, duurt een rit die in Nederland twee uur zou kosten hier zomaar negen uur. In de bus ben ik verbaasd over de enorme omvang van Kathmandu. Het duurt zeker drie uur voordat we eindelijk de stad uit zijn.

Onderweg proberen we een klein busje in te halen naast een afgrond. Onze buschauffeur maakt een duidelijk handgebaar dat hij dit niet apprecieert. Hierop haalt het busje ons alsnog in, stopt abrupt voor onze bus en laat alle inzittenden uitstappen. Al snel bemoeien veel mensen zich ermee, waardoor er rijen auto’s achter ons stil komen te staan. Gelukkig loopt het zonder problemen af, en kunnen we onze reis voortzetten.

De route is adembenemend: we zien rijstvelden, touwbruggen, apen en kleine dorpjes. Het landschap verandert voortdurend en biedt telkens nieuwe verrassingen.

Pokhara en de eerste klim
Pokhara is een echt toeristisch stadje, of in ieder geval het deel aan het meer. Hier vind je nette winkels met stoeptegels, Duitse bakkerijtjes en Italiaanse pizzeria's. De volgende dag nemen we rustig de tijd en spotten we onze eerste tijgermug. Daar schrikken we toch een beetje van, dus vanaf dat moment gebruiken we veel DEET.

De winkeltjes in Pokhara verkopen prachtige spullen in allerlei kleuren. Hoewel ik erg in de verleiding kom, besluit ik niet te veel te kopen. Ik heb al die tijd met weinig gedaan en wil niet ineens mijn tas volstoppen met onnodige spullen.

Na ons dagje rust nemen we een taxi naar Phedi, waar onze trektocht begint. Vanaf hier is het twee uur steil omhoog lopen naar Dhampus. De klim bestaat uit eindeloze trappen, en met de brandende zon is het zwaar. Onderweg passeren we kleine dorpjes, een welkome afwisseling na alle drukte in de stad. Hier voelt het veiliger, schoner en vriendelijker. De dieren zien er beter verzorgd en gezonder uit.

In ons eerste theehuisje kijken we toe hoe een gids zijn groep bedient. Het lijkt alsof de gids alles bepaalt: van welk theehuisje je gebruikt maakt tot waar je foto’s moet nemen. Dit bevestigt voor ons dat we blij zijn zonder gids op pad te zijn gegaan.

Diep het bos in
De volgende ochtend vervolgen we onze tocht omhoog. Het is mistig, en in de middag begint het te regenen. We besluiten in het volgende dorp al te stoppen, want we hebben toch alle tijd. De dag erna zetten we koers naar Forest Camp, een tocht van vier tot vijf uur.

Het pad is steil en loopt dwars door het bos. Het doet me denken aan Nieuw-Zeeland, maar hier zie ik ook bamboe, apen en exotische vogels. Regelmatig passeren gidsen en paarden ons. Soms komen er dragers voorbij die zware manden dragen, vastgebonden aan hun hoofd. Dat vind ik ongelooflijk knap en bewonderenswaardig.

Bij aankomst in Forest Camp begint het weer te regenen. Er zijn ontzettend veel bloedzuigers! Je kunt dus niet zomaar in het gras blijven staan. Hoewel we al behoorlijk hoog zitten, zijn we nog steeds in het bos. In Nieuw-Zeeland lag de boomgrens rond de 800 meter, maar hier ligt die op 2000 meter! Dat maakt de klim een stuk zwaarder.

Ons theehuisje is gevuld met een grote groep die een georganiseerde tour doet. Hun gidsen spreken goed Engels en zijn erg vriendelijk. Die avond wordt er muziek gemaakt en gedanst. Dit soort activiteiten zit hier veel meer in de cultuur en zorgt voor een gezellige sfeer. Het is een prachtige afsluiting van een lange dag.

Beestenboel in een ecovillage

Vanaf Pokhara nemen we de bus naar Chitwan, waar we verblijven in een eco-village. Het bestaat uit rieten hutjes en een oude camper. Er zijn hangmatten en heerlijke chillplekjes, en een buitendouche en een zwembad maken het helemaal af. We worden hier verleid door een zwerfkatje, en we voelen ons meteen thuis. Daarom besluiten we een tijdje te blijven. Maar we merken al snel de minder romantische kant. Zo leeft er een grote spin in ons hutje. En elke avond, als we terugkomen, is ons hutje bezet door heel veel ratjes. Dan tik ik met een stok tegen alle muren, want anders durf ik niet zo goed naar de wc te gaan. Gelukkig slaap ik in een klamboe, waardoor ik me iets veiliger voel.

We doen onder andere een tocht in het nationale park. Hiervoor moet je weer een permit kopen en een gids meenemen. In dit geval hebben we dat natuurlijk wel gedaan, want een tocht door het oerwoud is natuurlijk niet zonder gevaren. We beginnen in de vroege ochtend en gaan met een handgemaakte kano diep het woud in. Tijdens het varen zien we regelmatig krokodillen. Ook komen er prachtige vogels voorbij. We horen ook over de gevaren van het gebied. Zo is er op dit moment een boze olifant, genaamd Ronaldo, die regelmatig het dorp bezoekt. Er zijn al een aantal doden gevallen. We krijgen ook te horen wat we moeten doen in noodsituaties. Als je een beer ziet, moet je zigzaggend wegrennen. Als je een neushoorn ziet, moet je in een boom klimmen. Veel geluid maken kan ook helpen. De gids heeft een stok bij zich, maar dat lijkt me niet echt veel bescherming. Dit geeft wel een soort spanning aan de hele wandeling.

Al snel komen we apen tegen in het bos. Het is geweldig om ze alle kanten op te zien slingeren. Ik wil het liefst een tijdje gaan zitten en tekenen. Ik heb het gevoel dat ze net zo nieuwsgierig naar ons zijn als wij naar hen. Maar we lopen al snel verder. Dan vinden we onze eerste neushoorn, die een lekker bad aan het nemen is. Langzaam sluipen we steeds een beetje dichterbij, maar niet te dichtbij natuurlijk, want ze zijn ontzettend gevaarlijk. We zien ook een aantal wilde zwijnen. En dan! Een scherpend geluid van dieren in nood. De gids zegt dat het "bambies" zijn, en we zien inderdaad in de verte een groep herten staan! We weten echter nog niet wat hen aanvalt. Zou het een tijger kunnen zijn? Terwijl we dicht bij elkaar verder lopen, zegt het andere Nederlandse koppel ineens: "Ik zie de staart van de tijger!" Maar ik zie het niet, en weet ook niet zeker of ik het wel wil zien! Er is trouwens niets uitgelegd over wat we moeten doen bij tijgers! Maar dan zien we de echte boosdoeners: een groep wilde zwijnen. We lopen dichter naar de herten toe, die weg rennen als we dichterbij komen. Teruglopend zien we nog meer neushoorns, dit keer een groep. Verderop zien we een vrouwtje die een hoog piepend geluid maakt, terwijl een mannetje achter haar aanzit. Maar ze wil niet paren, omdat ze net een kleintje heeft gekregen. Het kleintje huppelt langzaam achter haar aan. Het is net alsof je naar een aflevering van Discovery Channel kijkt!

Bhaktapur

Onze reis is al bijna ten einde. We verkennen de omgeving van Kathmandu en gaan naar Bhaktapur, waar veel mooie tempels te bezichtigen zijn. In het centrum mogen geen auto’s komen, wat ervoor zorgt dat het een fijne plek is om te verkennen. In het hostel luisteren we naar de verhalen van andere reizigers: over helikoptervluchten en oplichters. Daarnaast gaan we eindelijk shoppen. Beide kunnen we de verleiding van boeken niet weerstaan, ze zijn hier vele malen goedkoper! Op onze laatste avond zien we nog een groep vrouwen dansen en zingen. Een mooie afsluiting van dit bijzondere land!